Napabayaan ko na ang mga bagay sa paligid ko simula ng nagtrabaho ako sa PEN.
1. Napabayaan ko na ang social life ko, hindi na ako makapag mall o makapag Tom's World man lang (read: ang Tom's World ay isang parang world's of fun na nasa SM North, Ground floor, sa may fod court. Pinupuntahan ko ito kung nagyaya ang mga friends ko, kung walang magawa o kaya ay kung malungkot. Paborito ko dito ang basketball, Daytona at ang Time Crisis 2. Dito ko rin napanalunan ang stuff toys na sina Bugoy at si Baby Donald duck na iniwan ko sa mommy ng thesis partner ko na si Jac.)
2. Napabayaan ko na ang retainers ko. Hindi ako makapagsuot ng retainers kasi lagi akong on-the-go. Lagot siguro ako kay tita dentist kung mapapatawad pa nya ako at aayusin ulit ang retainers ko. Kung alam ko lang sana nagbraces na ako (as if may money)
3. Napabayaan ko na ang butas ko sa tenga. Bawal nga kasi ang hikaw sa loob ng pen, so nakalimutan ko nang ilagay sa tenga ko yung hikaw. Ngayon ko lang napansin ang tenga ko, hinahanap ko nga yung hikaw, hindi ko na makita. Nicheck ko na rin yung aking butas, nagsasara na kasi ayaw nang pumasok nung perdible na nitry kong ipasok.
4. Napabayaan ko na ang aking pagtulog. Lagi kasi akong kulang sa tulog. Puyat. Inaantok. Waaaah!
5. Napabayaan ko na ang aking mga friends. Di na kasi ako nakakadalaw sa UP para makipagkwentuhan sa kanila. Sabi nga nila, lagi na daw akong missing in action. Kamusta naman yung ganun? E nung college pa ako, di ako pwedeng mawala sa mga happenings. Hay!
6. Napapabayaan ko na pati ang aking pag aaply sa Pen. E kasi naman, wala akong oras para kumuha ng picture, Sunday na nga lang ang day-off ko, hindi pa ako makaalis ng bahay kasi tulog ako. Sigh...
7. Napapabayaan ko na rin ang aking practicum training. Napapadalas na nga ang aking pagabsent kasi pagod na ako sobra. Feeling ko kailangan ko talaga ng pahinga kung hindi mamamatay ako ng wala sa panahon. Alam ko namang ayaw nyo nun diba? Bwahekhek...
8. Napabayaan ko ang pamilya ko. Hindi na ako nakikipagkwentuhan sa kanila kasi gabi na ako umuuwi, tulog na sila. Minsan lang din kami magkasabay kumain ngayon kasi hindi nila ako inaantay. Mga panget! Hehehe..
9. Napabayaan ko ang pasko at bagong taon sa bahay. Ako kasi ang nagluluto ng Noche Buena at Medya Noche namin. Ngayon, hindi ko ito nagawa, kaya it turned out na normal na menudo at spaghetti ang Noche Buena. Sigh..
10. Napabayaan ko ang sarili ko. Hindi na ako active sa aking beautification project na pinapangako kong itutuloy ko. Napapabayaan ko na rin ang sarili ko. Pagod na kasi ako pero pinipilit ko pa rin na kumilos. Mahirap magtrabaho sa hotel. As in.
Sana hindi na madagdagan....
Nakakalungkot kasi.
Wednesday, December 28, 2005
Sunday, December 25, 2005
Pasko
December 24, 2005
Masaya ako, kasama ang friend ko na natulog sa bahay, pumasok ako ng maaga kahit 24 na para naman makauwi ako ng maaga. Alas nueve pa lang, nasa Pen na ako, excited, at masayang masaya na kahit na sinong makasalubong ko sa loob ng Pen, kahit di ko naman kakilala at binabati ko ng Merry Christmas. Wala lang, bait-baitan at friendly-friendlyhan na mode.
Nung bandang hapon, naalala ko, may something pala sa lobby ng Pen, dinner buffet sya na sosyal na para lamang sa mga alta sosyodad. Nag ready na kami, gawa ng sushi, sashimi, maki, noodles, at marami pang iba. Pati pagdedesign ng wasabi ay kinarir ko para naman maramdaman ng mga guest na astig yung Japanese kitchen. Bwehekhek...
Dalawa lang ang kasama ko sa Kitchen kasi yung isa ay nasa Nielsen's. Yung isa, ay yun Sous Chef sa Kitchen na yun at yung isa naman ay isang casual employee na casual pa rin after two years ng pagtatrabaho sa Pen. (*Paging Human Resources...). Trabaho, trabaho, trabaho, excited na pumatak ang orasan sa 6 para makapaghanda na at umuwi kasi nagpromise ako sa nanay ko na sasama ako magsimba ng 8.
Pumatak ang 6, nagpaalam ako umuwi, pero di pa tapos ang ginagawa kong paggawa ng Ebi Sushi (Read: isang baby prawn na binlanch at binutterfly fillet at saka nilagyan ng wasabi at sushi rice). Sabi ko sa sarili ko, okay, pagtapos na lang ng ginagawa ko at saka ako magpapaalam.
Lumipas ang isang oras, pagtapos ko sa Ebi Sushi, nagdagsaan naman ang orders mula sa lobby. Hindi ko inaasahan na ang aming hinanda ay magiging patok sa mga guests. Ganun na ba kasarap ang mga kamay namin at talagang pinilahhan ang mga nilamutak naming pagkain? Wahehehe.... Hindi ako nakauwi as usual kasi mababawasan ng tao sa kitchen.
Napansin ng mga kasama ko, hindi na ako masaya, hindi na ako kumakanta at medyo seryoso na ako sa ginagawa ko. Tinanong ako ng Sous Chef namin, sabi ko, wala, kinakarir ko lang tong ginagawa ko para mas mabilis para mabigay lahat ng orders sa lalong madaling panahon. Grabe talaga ako nun. Kahit mga juices (Na dapat ay ginagawa ng mga tao sa katabi naming Kitchen: Juice Bar) ay ginagawa ko na rin. Pati ang pagbalik balik sa Butchery para kumuha ng Salmon at Tuna.
Napressure ako aaminin ko. Nahati ang katawan ko, isama pa ang kagustuhan kong umuwi at ang feeling na baka mag Noche Buena ako sa kalsada. Bahala na. Pero, mangiyak-ngiyak na talga ako noon.
Nine na ng gabi nang magsalita ang Sous Chef pagkatapos nyang icheck ang lobby, in control na daw ang orders. Back to normal. Okay na daw, sa madaling salita, pwede na kaming magbagal ng konti at huminga gamit ang aming baga. Natawa ako, nakita ko kasi ang kusina, parang binagyo, to think na ayaw namin sa Japanese Kitchen ang maduming kusina. Bwehekhek.
Naglinis kami, at pagkatapos, nahiya sa akin ang kasama kong Casual. Nakita siguro nya sa mga mata ko na gustong gusto ko nang umuwi. Sya na ang nagsabi sa Sous Chef na pauwiin na ako. Sabagay, overtime na ako ng 4 hours. Umalis na ako ng kusina dala ang abot-abot na pasasasalamat ng aking Sous Chef sa akin, sa aking tulong. Natuwa naman ako, at least, naramdaman kong part ako ng team na yun. Na nakatulong ako sa kanila.
Niyaya akong magyosi ng Casual na yun, Inalok nya ako ng Marlboro na red. Sabi ko, di ako nagyoyosi ng Reds. At talagang nakita ko ang effort nya na manghingi sa mga kakilala nya ng Lights. WAheheh.. Siguro nahiya sya sa akin. Pagtapos nun, Nagbihis na ako para umuwi. Pumirma ako sa logbook ng trainees. Nalungkot ako nang malaman na ako pala ang huling lumabas sa mga trainee. Nakakalunkot kasi maaga akong pumasok. Waaaah.. Pero okay lang.
Sakay ako ng bus, tapos ng jeep. Nakatulog ako sa jeep, nagising lang ako nang may sumabog sa paligid ko. Akala ko, paputok, gulong pala. Ayun, lalo na akong nalungkot kasi baka di ako makaabot ng Noche buena. Quarter to 11 na, nasa kalsada pa rin ako, nagbibilang ng mga Christmas lights habang nakikinig sa kanta ni Say at Sam. Hahaha...
1130 nakauwi ako, nakakatuwa naman at nakaabot ako. Kahit simple lang naman ang Noche Buena namin, as in sobrang simple na sa baba kami nag Noche Buena, okay na rin,at least, nakahabol ako. Pagtapos nun, uminom ako mag isa, isang Red Horse grande lang naman, at saka nakatulog. Nakakapagod talaga...
*Burp, ngayon, busog ako! yey!
December 25, 2005
Walang ginawa kundi matulog, at kumain. Nakakainis kasi may pasok na naman bukas. Syet! T_T . Sana January 11 na! yey!!!
Masaya ako, kasama ang friend ko na natulog sa bahay, pumasok ako ng maaga kahit 24 na para naman makauwi ako ng maaga. Alas nueve pa lang, nasa Pen na ako, excited, at masayang masaya na kahit na sinong makasalubong ko sa loob ng Pen, kahit di ko naman kakilala at binabati ko ng Merry Christmas. Wala lang, bait-baitan at friendly-friendlyhan na mode.
Nung bandang hapon, naalala ko, may something pala sa lobby ng Pen, dinner buffet sya na sosyal na para lamang sa mga alta sosyodad. Nag ready na kami, gawa ng sushi, sashimi, maki, noodles, at marami pang iba. Pati pagdedesign ng wasabi ay kinarir ko para naman maramdaman ng mga guest na astig yung Japanese kitchen. Bwehekhek...
Dalawa lang ang kasama ko sa Kitchen kasi yung isa ay nasa Nielsen's. Yung isa, ay yun Sous Chef sa Kitchen na yun at yung isa naman ay isang casual employee na casual pa rin after two years ng pagtatrabaho sa Pen. (*Paging Human Resources...). Trabaho, trabaho, trabaho, excited na pumatak ang orasan sa 6 para makapaghanda na at umuwi kasi nagpromise ako sa nanay ko na sasama ako magsimba ng 8.
Pumatak ang 6, nagpaalam ako umuwi, pero di pa tapos ang ginagawa kong paggawa ng Ebi Sushi (Read: isang baby prawn na binlanch at binutterfly fillet at saka nilagyan ng wasabi at sushi rice). Sabi ko sa sarili ko, okay, pagtapos na lang ng ginagawa ko at saka ako magpapaalam.
Lumipas ang isang oras, pagtapos ko sa Ebi Sushi, nagdagsaan naman ang orders mula sa lobby. Hindi ko inaasahan na ang aming hinanda ay magiging patok sa mga guests. Ganun na ba kasarap ang mga kamay namin at talagang pinilahhan ang mga nilamutak naming pagkain? Wahehehe.... Hindi ako nakauwi as usual kasi mababawasan ng tao sa kitchen.
Napansin ng mga kasama ko, hindi na ako masaya, hindi na ako kumakanta at medyo seryoso na ako sa ginagawa ko. Tinanong ako ng Sous Chef namin, sabi ko, wala, kinakarir ko lang tong ginagawa ko para mas mabilis para mabigay lahat ng orders sa lalong madaling panahon. Grabe talaga ako nun. Kahit mga juices (Na dapat ay ginagawa ng mga tao sa katabi naming Kitchen: Juice Bar) ay ginagawa ko na rin. Pati ang pagbalik balik sa Butchery para kumuha ng Salmon at Tuna.
Napressure ako aaminin ko. Nahati ang katawan ko, isama pa ang kagustuhan kong umuwi at ang feeling na baka mag Noche Buena ako sa kalsada. Bahala na. Pero, mangiyak-ngiyak na talga ako noon.
Nine na ng gabi nang magsalita ang Sous Chef pagkatapos nyang icheck ang lobby, in control na daw ang orders. Back to normal. Okay na daw, sa madaling salita, pwede na kaming magbagal ng konti at huminga gamit ang aming baga. Natawa ako, nakita ko kasi ang kusina, parang binagyo, to think na ayaw namin sa Japanese Kitchen ang maduming kusina. Bwehekhek.
Naglinis kami, at pagkatapos, nahiya sa akin ang kasama kong Casual. Nakita siguro nya sa mga mata ko na gustong gusto ko nang umuwi. Sya na ang nagsabi sa Sous Chef na pauwiin na ako. Sabagay, overtime na ako ng 4 hours. Umalis na ako ng kusina dala ang abot-abot na pasasasalamat ng aking Sous Chef sa akin, sa aking tulong. Natuwa naman ako, at least, naramdaman kong part ako ng team na yun. Na nakatulong ako sa kanila.
Niyaya akong magyosi ng Casual na yun, Inalok nya ako ng Marlboro na red. Sabi ko, di ako nagyoyosi ng Reds. At talagang nakita ko ang effort nya na manghingi sa mga kakilala nya ng Lights. WAheheh.. Siguro nahiya sya sa akin. Pagtapos nun, Nagbihis na ako para umuwi. Pumirma ako sa logbook ng trainees. Nalungkot ako nang malaman na ako pala ang huling lumabas sa mga trainee. Nakakalunkot kasi maaga akong pumasok. Waaaah.. Pero okay lang.
Sakay ako ng bus, tapos ng jeep. Nakatulog ako sa jeep, nagising lang ako nang may sumabog sa paligid ko. Akala ko, paputok, gulong pala. Ayun, lalo na akong nalungkot kasi baka di ako makaabot ng Noche buena. Quarter to 11 na, nasa kalsada pa rin ako, nagbibilang ng mga Christmas lights habang nakikinig sa kanta ni Say at Sam. Hahaha...
1130 nakauwi ako, nakakatuwa naman at nakaabot ako. Kahit simple lang naman ang Noche Buena namin, as in sobrang simple na sa baba kami nag Noche Buena, okay na rin,at least, nakahabol ako. Pagtapos nun, uminom ako mag isa, isang Red Horse grande lang naman, at saka nakatulog. Nakakapagod talaga...
*Burp, ngayon, busog ako! yey!
December 25, 2005
Walang ginawa kundi matulog, at kumain. Nakakainis kasi may pasok na naman bukas. Syet! T_T . Sana January 11 na! yey!!!
Monday, December 19, 2005
Nakakatamad na Araw
Waaaaaah!!! Sobrang tinatamad ako ngayon, gusto ko lang na humiga sa kama, magpahinga at ngumiti gamit ang aking mga labing mapupula at complete set of teeth.
Di ako pumasok, tamad ako, pero masaya ako at ayokong mawala ang pagiging masaya ko kaya di muna ako papasok. Targeting two birds sabi nga nila. Since tinatamad ako, di na ako papasok. At since gusto ko di mawala ang saya, di na rin ako papasok kasi pag nakita ko yung boss ko maiinis lang ako e. aheheh...
Masaya ako ngayon, di ko lam kung bakit pero natatakot din ako. Taena! In lab? bwahahaah!!! Di ko alam, naramdaman ko lang. Syet, sharing to. Bwahahaha!!!
Mamaya kukunin ko lisensya ko sa LTO Taytay. Sana naman nandun na yun, kalahating taon na yun nakalagak dun. Bwahekhek... Bili din yosi at higit sa lahat, manonood ng Madeline. hahah!
Di ako pumasok, tamad ako, pero masaya ako at ayokong mawala ang pagiging masaya ko kaya di muna ako papasok. Targeting two birds sabi nga nila. Since tinatamad ako, di na ako papasok. At since gusto ko di mawala ang saya, di na rin ako papasok kasi pag nakita ko yung boss ko maiinis lang ako e. aheheh...
Masaya ako ngayon, di ko lam kung bakit pero natatakot din ako. Taena! In lab? bwahahaah!!! Di ko alam, naramdaman ko lang. Syet, sharing to. Bwahahaha!!!
Mamaya kukunin ko lisensya ko sa LTO Taytay. Sana naman nandun na yun, kalahating taon na yun nakalagak dun. Bwahekhek... Bili din yosi at higit sa lahat, manonood ng Madeline. hahah!
Tuesday, December 13, 2005
Bad Trip
Nakakainis talaga yung mentor ko sa Japanese Kitchen. Galing galingan sya. Kunwari ang daming alam. E kung tawagin naman sya ng mga kasama nya sa trabaho, pulpol! Lahat ng bagay may sarili syang style.
At yun ang dapat ko daw matutunan sa kanya.
Ang kanyang style.
Ang kanyang style na pulpol!
Bwiset! Napapagalitan ako dahil sa kanya. Mabilis naman ako pumick-up, pero pag sya talaga nagpapaliwanag parang umiiwas brain cells ko sa kanya. Isang beses, pinakuha nya ako ng kawali. Ako naman, abot ng kawali. Tapos nung tinignyan nya ako, para akong tinatawag nyang "tanga".
Sabi nya, "kasya ba yung isang litrong suka dyan? Yung ganito kunin mo! Mas malaki ng onti."
At ginawa ko naman, pagbigay ko sa kanya. Sinabi ko
"E chef di naman kawali yan e! Kaldero!"
Ang catch dun, ayaw nyang tanggapin ang pagkakamali nya, iniisip nya, sya pa rin ang magaling. Sabi nya sa akin, Pareho lang daw yun! Taena! Simula bata ako tinuro sa akin na magkaiba ang kawali at kaldero! Naku naman! Nag iinit talaga ulo ko sa kanya. Pasalamat sya mahaba haba ang pasensya ko.
Dahil kung hinde... GAGAWIN KO SYANG SUSHI!!!
At yun ang dapat ko daw matutunan sa kanya.
Ang kanyang style.
Ang kanyang style na pulpol!
Bwiset! Napapagalitan ako dahil sa kanya. Mabilis naman ako pumick-up, pero pag sya talaga nagpapaliwanag parang umiiwas brain cells ko sa kanya. Isang beses, pinakuha nya ako ng kawali. Ako naman, abot ng kawali. Tapos nung tinignyan nya ako, para akong tinatawag nyang "tanga".
Sabi nya, "kasya ba yung isang litrong suka dyan? Yung ganito kunin mo! Mas malaki ng onti."
At ginawa ko naman, pagbigay ko sa kanya. Sinabi ko
"E chef di naman kawali yan e! Kaldero!"
Ang catch dun, ayaw nyang tanggapin ang pagkakamali nya, iniisip nya, sya pa rin ang magaling. Sabi nya sa akin, Pareho lang daw yun! Taena! Simula bata ako tinuro sa akin na magkaiba ang kawali at kaldero! Naku naman! Nag iinit talaga ulo ko sa kanya. Pasalamat sya mahaba haba ang pasensya ko.
Dahil kung hinde... GAGAWIN KO SYANG SUSHI!!!
Tinatamad
Pinagpapasa ako ng resume ng HR. Tinatamad akong gawin kasi wala lang!
Sobrang nakakapagod ang panahong ito. Ang lamig pa! Kung sana, natutulog na lang ako ngayon. Di ko na kailangang bumangon at pumunta ng makati at magpagod for 8 hours a day, 6 days a week nang wala man lang kinikitang kabuhayan. Ano ba naman yun? Mas nakakapagod pala ang ganun. Sana man lang may pampaganang allowance ang pen sa aming mga trainee. E napapagod din naman kami sa trabaho, minsan pa nga mas marami pa ang nagagawa namin kesa sa mga empleyado nila.
Anyway, gusto ko na ring simulan ang practicum report ko, kaso tinatamad din ako. Kung di lang ako tinatamad, siguro ay tapos ko na lahat ng yan non pa.
E bakit naman kasi sobrang nakakapagod ang trabaho. Para tuloy gusto ko na ring tamarin.
Umaga pa pala ngayon. Ang lamig kasi umuulan. Sarap matulog at umabsent sa trabaho.
Tinatamad ako!
Sobrang nakakapagod ang panahong ito. Ang lamig pa! Kung sana, natutulog na lang ako ngayon. Di ko na kailangang bumangon at pumunta ng makati at magpagod for 8 hours a day, 6 days a week nang wala man lang kinikitang kabuhayan. Ano ba naman yun? Mas nakakapagod pala ang ganun. Sana man lang may pampaganang allowance ang pen sa aming mga trainee. E napapagod din naman kami sa trabaho, minsan pa nga mas marami pa ang nagagawa namin kesa sa mga empleyado nila.
Anyway, gusto ko na ring simulan ang practicum report ko, kaso tinatamad din ako. Kung di lang ako tinatamad, siguro ay tapos ko na lahat ng yan non pa.
E bakit naman kasi sobrang nakakapagod ang trabaho. Para tuloy gusto ko na ring tamarin.
Umaga pa pala ngayon. Ang lamig kasi umuulan. Sarap matulog at umabsent sa trabaho.
Tinatamad ako!
Sunday, December 11, 2005
So eto na to!
Nag iba ako ng template ng blog ko para maiba naman. Feeling ko mas maganda to. Di masyadong maarte pero may dating! Yebah!
Tama ba ako?
Tagal na din ko di nakakapagpost dito sa blog ko. Mga isang buwan din. Masyado kasing busy sa practicum. You work 6 days a week, tapos 8 hours na minsan at kelangan mo pang mag overtime. Tapos uwian pa ako. Pano ba naman ang gagawin ko nyan?
Nasa kalahati na ako ng aking practicum sa Peninsula. Enjoy na man. Kaso uulitin ko lang. Kakapagod...
Unang department ko ay Front Office. Masaya naman dito. Laging overtime kasi kelangang mag bucket check. Pero kahit na ganun, ayus lang kasi marami namang tip! Hehe...
Kasama ko ay mga taga College of Saint Benilde na ayoko nang mag comment. (Brrr!)
Nasa Japanese Kitchen ako ngayon. Masaya ang mga tao sa kitchen kaso mas masaya ako nung nasa Front Office ako. Nag apply na nga pala ako for work bilang receptionist. Kelangan ko pang mag pasa ng resume ko. Taena di ko mahanap yung copy ng resume ko na sinubmit sa pen. Ayoko nang gumawa ng bago. Pag natanggap ako dito, mag tatrabaho na ako. Pag hindi naman, hahayaan ko munang aliwin ang sarili ko at maglaro ng ragnarok hanggang sa makagraduate ako ng tuluyan. Pahinga muna kung baga. Pero mas masaya ata kung matatanggap ako. *fingers crossed
Anyway, sana matapos na ako sa practicum. Nakakapagod palang magtrabaho sa isang kompanya, lalo na kung wala kang sweldo.
P.S. Miss ko na mga tropa ko sa UP. Miss ko na rin ang Rep. hayyyy...
Tama ba ako?
Tagal na din ko di nakakapagpost dito sa blog ko. Mga isang buwan din. Masyado kasing busy sa practicum. You work 6 days a week, tapos 8 hours na minsan at kelangan mo pang mag overtime. Tapos uwian pa ako. Pano ba naman ang gagawin ko nyan?
Nasa kalahati na ako ng aking practicum sa Peninsula. Enjoy na man. Kaso uulitin ko lang. Kakapagod...
Unang department ko ay Front Office. Masaya naman dito. Laging overtime kasi kelangang mag bucket check. Pero kahit na ganun, ayus lang kasi marami namang tip! Hehe...
Kasama ko ay mga taga College of Saint Benilde na ayoko nang mag comment. (Brrr!)
Nasa Japanese Kitchen ako ngayon. Masaya ang mga tao sa kitchen kaso mas masaya ako nung nasa Front Office ako. Nag apply na nga pala ako for work bilang receptionist. Kelangan ko pang mag pasa ng resume ko. Taena di ko mahanap yung copy ng resume ko na sinubmit sa pen. Ayoko nang gumawa ng bago. Pag natanggap ako dito, mag tatrabaho na ako. Pag hindi naman, hahayaan ko munang aliwin ang sarili ko at maglaro ng ragnarok hanggang sa makagraduate ako ng tuluyan. Pahinga muna kung baga. Pero mas masaya ata kung matatanggap ako. *fingers crossed
Anyway, sana matapos na ako sa practicum. Nakakapagod palang magtrabaho sa isang kompanya, lalo na kung wala kang sweldo.
P.S. Miss ko na mga tropa ko sa UP. Miss ko na rin ang Rep. hayyyy...
Monday, December 05, 2005
Sa wakas
sa wakas... may pc na ako! wuhuuu...
kaso antok na ako mag kwento. saka na lang! hehehe... mabuhay ang bagong ligo!
*peace man!
kaso antok na ako mag kwento. saka na lang! hehehe... mabuhay ang bagong ligo!
*peace man!
Tuesday, October 11, 2005
Pompompom
Isnt it nice to look at my newly renovated blog? Bwahehehe!
Katabi ko si Princess! Ngayon na!
Masaya ako ngayon at natanggap ako ngayon sa Pen. I will be having my orientation this Tuesday. Exciting! =p
Tapos na din ang sem ko! Yey!
Ang ganda ng katabi ko. Bwahahaha! Lul!
(Making kamot my arm kasi nangangateeeeh! Punyeta!)
Disclaimer: This is not my post. Nyeta! Inimpluwensyahan ako ni Princess!
Katabi ko si Princess! Ngayon na!
Masaya ako ngayon at natanggap ako ngayon sa Pen. I will be having my orientation this Tuesday. Exciting! =p
Tapos na din ang sem ko! Yey!
Ang ganda ng katabi ko. Bwahahaha! Lul!
(Making kamot my arm kasi nangangateeeeh! Punyeta!)
Disclaimer: This is not my post. Nyeta! Inimpluwensyahan ako ni Princess!
Monday, October 10, 2005
Rabbits
May bago nga pala akong rabbits c/o my everdearest thesis partner slash landlady na si Jac. Sa susunod ipapakita ko pics nya. *wink wink*
Name nila:
Bugoy (M) - isang brown na mala stuff toy na rabbit na makulit at mahilig mag lick ng fingers ko.
Ash (F) - isang malambing na rabbit na kulay abo na mahilig tumakbo at makipaghabulan.
Love'em! *Mwah!*
Name nila:
Bugoy (M) - isang brown na mala stuff toy na rabbit na makulit at mahilig mag lick ng fingers ko.
Ash (F) - isang malambing na rabbit na kulay abo na mahilig tumakbo at makipaghabulan.
Love'em! *Mwah!*
Peninsula Thingie
Haloo haloo haloo!!!
So eto na ng ang big event. Naganap ang interview ko kanina sa manila peninsula (take note: manila peninsula ito) at eto ang nangyari...
Umaga...
Umalis ako ng bahay. Yun lang!
Tanghali...
Pumunta ako kina Jac. Yun lang ulit!
Tanghali ng medyo 30 minutes after ng tanghali kanina...
Kain kami sa Kenny Rogers
Then punta ng CHE to see na "OMG!!!" Exempted ka ba sa 138? Azzz in?
Then punta na sa Ilang for the main event ng araw na ito. Ang interview sa Manila Peninsula. Ouch. With all the pink longsleeves, medyo bitin na black na pantalon at pink pinkhan na necktie, deretso ako kasama ang naka black striped na three-piece suit na si Xenia at ang naka gray inspired three piece suit naman na si Maricar. With all the guts in the world, pumasok kami sa manila peninsula at nakakita kami ng little drummer boys na mukhang practicumer dahil kung nde, nakakahiya naman dahil mukha pa akong matanda sa kanila. Syet. (pawis...)
CR muna, tapos punta na sa Front desk para magtanong. Sabi ng FO na kamukha ni Nino Mulach na papayatin mo lang ng kaunti, sa service entrance daw iyon. Okay.. okay...
This is it!!! nakasama namin si Mark ng NCBA Fairview sa interview. Tawa naman kami ng tawa habang nag-aantay na bitayin. Dun ang interview sa isang room na may nakasulat na "Restricted Area" Ampotah! Kaya ba restricted yun kasi di pwedeng malaman ng mga tao na pinapatay na pala ang mga iniinterview dun?
So moving on, okay naman ang interview. Di ako masyadong kinabahan. Sa totoo lang, isa ito sa pinaka best ko na interview. Siguro dahil na rin sa adrenaline rush. Naglabasan ang mga english word sa bibig ko ng walang stutter, walang "uhmmm" at walang worng grammar. Fluent ka bA? Yikes! I didnt expect that kind of event.
Honestly, feeling ko nung una, pasado na ako. Okay kasi interview ko. Confident, masaya, cool. Pero ang masaklap lang
"Honestly, i still have to talk with the training manager regarding your PE class"
Fotah! gumuho ata ang mundo ko. Best na yun e! yun na lang magagawa ko. Pero bakit may aberya pa rin? Nagbago tuloy tingin ko sa event na yun. Feeling ko di ako papasa dahil dun sa PE ko.
Anyway, i still have to wait until friday to know if i passed the interview or not. Next week, the practicumers will be having their orientation. And if ever i will not be accepted, i'll just find my luck in other hotel. Hotel Intercon perhaps. I still dunno. *Sigh*
Sana lang tawagan ako this week. *Fingers crossed*
So eto na ng ang big event. Naganap ang interview ko kanina sa manila peninsula (take note: manila peninsula ito) at eto ang nangyari...
Umaga...
Umalis ako ng bahay. Yun lang!
Tanghali...
Pumunta ako kina Jac. Yun lang ulit!
Tanghali ng medyo 30 minutes after ng tanghali kanina...
Kain kami sa Kenny Rogers
Then punta ng CHE to see na "OMG!!!" Exempted ka ba sa 138? Azzz in?
Then punta na sa Ilang for the main event ng araw na ito. Ang interview sa Manila Peninsula. Ouch. With all the pink longsleeves, medyo bitin na black na pantalon at pink pinkhan na necktie, deretso ako kasama ang naka black striped na three-piece suit na si Xenia at ang naka gray inspired three piece suit naman na si Maricar. With all the guts in the world, pumasok kami sa manila peninsula at nakakita kami ng little drummer boys na mukhang practicumer dahil kung nde, nakakahiya naman dahil mukha pa akong matanda sa kanila. Syet. (pawis...)
CR muna, tapos punta na sa Front desk para magtanong. Sabi ng FO na kamukha ni Nino Mulach na papayatin mo lang ng kaunti, sa service entrance daw iyon. Okay.. okay...
This is it!!! nakasama namin si Mark ng NCBA Fairview sa interview. Tawa naman kami ng tawa habang nag-aantay na bitayin. Dun ang interview sa isang room na may nakasulat na "Restricted Area" Ampotah! Kaya ba restricted yun kasi di pwedeng malaman ng mga tao na pinapatay na pala ang mga iniinterview dun?
So moving on, okay naman ang interview. Di ako masyadong kinabahan. Sa totoo lang, isa ito sa pinaka best ko na interview. Siguro dahil na rin sa adrenaline rush. Naglabasan ang mga english word sa bibig ko ng walang stutter, walang "uhmmm" at walang worng grammar. Fluent ka bA? Yikes! I didnt expect that kind of event.
Honestly, feeling ko nung una, pasado na ako. Okay kasi interview ko. Confident, masaya, cool. Pero ang masaklap lang
"Honestly, i still have to talk with the training manager regarding your PE class"
Fotah! gumuho ata ang mundo ko. Best na yun e! yun na lang magagawa ko. Pero bakit may aberya pa rin? Nagbago tuloy tingin ko sa event na yun. Feeling ko di ako papasa dahil dun sa PE ko.
Anyway, i still have to wait until friday to know if i passed the interview or not. Next week, the practicumers will be having their orientation. And if ever i will not be accepted, i'll just find my luck in other hotel. Hotel Intercon perhaps. I still dunno. *Sigh*
Sana lang tawagan ako this week. *Fingers crossed*
Sunday, October 09, 2005
Paksyet
ang ayoko sa lahat, yung babay.
binasa ko ang blog ni ate arms at ni jac. nakakatuwang isipin na pati sila ay adik na rin sa blog. kaya naman tutuksuhin ko muna sila. MGA ADEEEEEEKKKK!!!!
ehem... (suklay ng buhok at tayo ng diretso) ayun. so moving on...
paksyet naman. di ko alam kung dapat ko bang pagsisihan na naging HRIM ako, na ginawa kong groupmates tong mga taong to, na binuhos ko lahat para maging malapit sa kanila. pero taena, nung umalis ako kina jac, dun ko lalo nalaman na eto na ito. kung baga sa mario brothers, game over na. nakuha na ni mario ang princess na ultimate goal. at ang ending, tumataas na pangalan na gumawa ng game na iyon, next thing you know, papatayin na ang TV dahil di mo namalayan ang oras. ang tagal mo na palang naglalaro. naadik ka na sa mario. at ngayong natapos mo na ito, di mo na alam ang susunod. lalaruin mo pa kaya ito ulit? o titigil ka na? o kukuha ka naman ng kasunod na bala ng computer. mario2 kaya? o kaya super mario world.
Kakabasa ko lang kasi ng blog ni jac at ni ate arms. di ko maiwasang magpakachummy. ang ultimate goal ko lang naman ngayong gabi ay magbasa basa tungkol sa manila pen. di ko alam kung bakit ba napunta ako sa mga blogs nila. aaminin ko na. mahal ko na tong mga taong to. pati na rin yung ibang mga tao. na di maitatangging nabigyan ko ng panahon. ispecial mention ko na rin si EJ. pucha. tinuring ko syang kapatid. isipin mo na lang kung ano ang nararamdaman ng isang kuya na mawawalay sa nakababatang kapatid nito.
nakakalungkot. aalis na pala si jac. eto ang sinasabi ko kay yakie noon pa man. may mga bagay na di talaga mapipigilan. at eto na yon. sinabi ko na naman kasi, ayokong makiclose. ayoko na lahat. ayokong mahook sa isang bagay na alam ko naman na sa huli, masasaktan di ako. kasi iiwan nila ako. kasi sa bandang huli, tulad ng nasabi ko kanina, di ko pala kasama si mario.
sino na ang magiging kaibigan ko? kanino ako hihingi ng tulong pag nangailangan ako ng maiiyakan? di naman ako kakausapin ng rabbit na ibinigay sa akin ni jac (salamat nga pala ng marami sa mala stuff toy na rabbit). mag isa na ulit ako. tahimik na ulit ako. titigil na ang bibig ko sa kakaimbento ng kung ano anong salita. mamimiss ko kayo. alam nyo na kung sino sino kayo. di ko na iisa isahin.
gusto kong mag express ng sama ng loob ko sa pagkakataon. SHIT KA!!!
leche ka pagkakataon! ikaw ang may kasalanan kung bakit ako malungkot ngayon. pinapaasa mo ako sa mga bagay, na sa bandang huli ay kukunin mo din sa akin. akala ko kasi eto na iyon. akala ko di na matatapos. *sniff!*
sana di na umalis ang mga tao sa paligid ko. masaya na kasi ako. eto yung part, na mamamatay ka ng alam mong may dadalaw sa burol mo. na alam mong may iiyak ng malupit. at alam mong may nagmamahal sayo. kahit bilang isang kapatid.
mahal ko kayong lahat. itatak nyo yan sa isipan nyo!
binasa ko ang blog ni ate arms at ni jac. nakakatuwang isipin na pati sila ay adik na rin sa blog. kaya naman tutuksuhin ko muna sila. MGA ADEEEEEEKKKK!!!!
ehem... (suklay ng buhok at tayo ng diretso) ayun. so moving on...
paksyet naman. di ko alam kung dapat ko bang pagsisihan na naging HRIM ako, na ginawa kong groupmates tong mga taong to, na binuhos ko lahat para maging malapit sa kanila. pero taena, nung umalis ako kina jac, dun ko lalo nalaman na eto na ito. kung baga sa mario brothers, game over na. nakuha na ni mario ang princess na ultimate goal. at ang ending, tumataas na pangalan na gumawa ng game na iyon, next thing you know, papatayin na ang TV dahil di mo namalayan ang oras. ang tagal mo na palang naglalaro. naadik ka na sa mario. at ngayong natapos mo na ito, di mo na alam ang susunod. lalaruin mo pa kaya ito ulit? o titigil ka na? o kukuha ka naman ng kasunod na bala ng computer. mario2 kaya? o kaya super mario world.
Kakabasa ko lang kasi ng blog ni jac at ni ate arms. di ko maiwasang magpakachummy. ang ultimate goal ko lang naman ngayong gabi ay magbasa basa tungkol sa manila pen. di ko alam kung bakit ba napunta ako sa mga blogs nila. aaminin ko na. mahal ko na tong mga taong to. pati na rin yung ibang mga tao. na di maitatangging nabigyan ko ng panahon. ispecial mention ko na rin si EJ. pucha. tinuring ko syang kapatid. isipin mo na lang kung ano ang nararamdaman ng isang kuya na mawawalay sa nakababatang kapatid nito.
nakakalungkot. aalis na pala si jac. eto ang sinasabi ko kay yakie noon pa man. may mga bagay na di talaga mapipigilan. at eto na yon. sinabi ko na naman kasi, ayokong makiclose. ayoko na lahat. ayokong mahook sa isang bagay na alam ko naman na sa huli, masasaktan di ako. kasi iiwan nila ako. kasi sa bandang huli, tulad ng nasabi ko kanina, di ko pala kasama si mario.
sino na ang magiging kaibigan ko? kanino ako hihingi ng tulong pag nangailangan ako ng maiiyakan? di naman ako kakausapin ng rabbit na ibinigay sa akin ni jac (salamat nga pala ng marami sa mala stuff toy na rabbit). mag isa na ulit ako. tahimik na ulit ako. titigil na ang bibig ko sa kakaimbento ng kung ano anong salita. mamimiss ko kayo. alam nyo na kung sino sino kayo. di ko na iisa isahin.
gusto kong mag express ng sama ng loob ko sa pagkakataon. SHIT KA!!!
leche ka pagkakataon! ikaw ang may kasalanan kung bakit ako malungkot ngayon. pinapaasa mo ako sa mga bagay, na sa bandang huli ay kukunin mo din sa akin. akala ko kasi eto na iyon. akala ko di na matatapos. *sniff!*
sana di na umalis ang mga tao sa paligid ko. masaya na kasi ako. eto yung part, na mamamatay ka ng alam mong may dadalaw sa burol mo. na alam mong may iiyak ng malupit. at alam mong may nagmamahal sayo. kahit bilang isang kapatid.
mahal ko kayong lahat. itatak nyo yan sa isipan nyo!
Tuesday, October 04, 2005
Gold Medal + Friendship
Yahoo!!! Nakakuha kami ng gold!!!
Sulit ang pagod
Sulit ang ambagan
Sulit lahat
May napatunayan ako, bilang tao.
Ang malungkot lang na part, magkakahiwa-hiwalay na rin kami ng groupmates ko. =(
Kaya para kina ate armine, jac, yakie, paps, xenia, jay, jason at mau..
Maraming salamat sa isang masayang semestre =)
Gusto ko ring ialay ang medals namin sa buong class. Maganda ang laban. Lahat nagbuhos ng pawis para sa exhibit at aminin nyo, kinabahan kami.
Anyway, fotah! naiyak ako nung inaward na sa amin ang gold medal. syet. di naman talaga yun dahil nanalo kami. kung di kasabay ng pagsasabi ng nanalo, ay kasabay na rin ng pagtapos ng klase na iyon. at kasabay ng pagtapos ng klase na iyon, ay ang pagkakahiwalay naming kung maituturing ay tunay na magkakaibigan.
Tinawanan kami ng buong batch. Ngayon lang ata nila ako nakita umiyak. Naisip ko, siguro naiisip nila na kaya kami umiiyak ay dahil nanalo kami ng gold. di nila alam, iyon ay dahil sa pagkakaibigang maaring matapos. Kinuha ko ang mic at nagsalita, sa di sinasadyang pagkakataon, nakita ata nila ang sinseridad ng sinabi ko.
"Practicum na... Last na to e!" (with teary eyes)
Ang pinakamasayang part, ang group hug... okay lang makita nila ako sa aking "state of vunerability", basta ang mahalaga, napaalam ko sa kanila kung gano sila kahalaga.
Para sa mga groupmates ko at sa mga naging bahagi ng buhay HRIM ko, salamat.
Hanggang sa muli nating pagkikita.
Dairy Dose
2005 Facilities, Planning and Design Exhibit Champion
Sulit ang pagod
Sulit ang ambagan
Sulit lahat
May napatunayan ako, bilang tao.
Ang malungkot lang na part, magkakahiwa-hiwalay na rin kami ng groupmates ko. =(
Kaya para kina ate armine, jac, yakie, paps, xenia, jay, jason at mau..
Maraming salamat sa isang masayang semestre =)
Gusto ko ring ialay ang medals namin sa buong class. Maganda ang laban. Lahat nagbuhos ng pawis para sa exhibit at aminin nyo, kinabahan kami.
Anyway, fotah! naiyak ako nung inaward na sa amin ang gold medal. syet. di naman talaga yun dahil nanalo kami. kung di kasabay ng pagsasabi ng nanalo, ay kasabay na rin ng pagtapos ng klase na iyon. at kasabay ng pagtapos ng klase na iyon, ay ang pagkakahiwalay naming kung maituturing ay tunay na magkakaibigan.
Tinawanan kami ng buong batch. Ngayon lang ata nila ako nakita umiyak. Naisip ko, siguro naiisip nila na kaya kami umiiyak ay dahil nanalo kami ng gold. di nila alam, iyon ay dahil sa pagkakaibigang maaring matapos. Kinuha ko ang mic at nagsalita, sa di sinasadyang pagkakataon, nakita ata nila ang sinseridad ng sinabi ko.
"Practicum na... Last na to e!" (with teary eyes)
Ang pinakamasayang part, ang group hug... okay lang makita nila ako sa aking "state of vunerability", basta ang mahalaga, napaalam ko sa kanila kung gano sila kahalaga.
Para sa mga groupmates ko at sa mga naging bahagi ng buhay HRIM ko, salamat.
Hanggang sa muli nating pagkikita.
Dairy Dose
2005 Facilities, Planning and Design Exhibit Champion
Saturday, October 01, 2005
Myth
Ang galing a! mythical 5 ang aking thesis partner. Pero di ito myth. ito at isang fact. Mythical 5 siya. Kung ganun... hmmm... bakit di ito tinawag na factical 5? kasi di nga sya myth diba? kasi sya ay isang fact...
nandito ako sa bahay ni pinoy big brother a.k.a. thesis partner na si jac. di pa rin namin sinisimulan ang aming mga thesis. pero gumagawa naman kami ng feasib study. san ka???
gold gold gold....
COME TO PAPA!!!
nandito ako sa bahay ni pinoy big brother a.k.a. thesis partner na si jac. di pa rin namin sinisimulan ang aming mga thesis. pero gumagawa naman kami ng feasib study. san ka???
gold gold gold....
COME TO PAPA!!!
Wednesday, September 28, 2005
Balitang Walang Magawa
So basically, magtsitsismis lang ako ngayon kung ano ang ganap ko sa buhay no. Nandito ako kina Jac ngayon (trivia: si Jac ang thesis partner ko!), kanina pa sya tulog. Gumawa ako ng paper namin para sa 138 na di ko pa matapos kasi wala na akong maisip. Kaya naman nag internet ako. At eto na ako ngayon at nagbabalita sa iyo!
Ang dami ko pang gagawin. May exam ako sa psych (bilang psych major) sa Thursday, pasa ng paper sa 190 tungkol sa book ko na di ko pa nababasa, pasa ulit ng revised case para sa Singapore Airlines, gawa ng handout para sa 138, tapusin tong ginagawa kong paper sa 138 (lapit na naman akong matapos e!) , gawa ng para sa paper namin sa feasib, gawa ng exhibit board para sa exhibit namin next week, aral para sa exam sa 138 next week, gawa ng thesis para sa thesis presentation next week, at maghanda ng katawan para sa inuman. waaaah!!!
sya sya! alis na ako! fotah ang dami ko pang gagawin kung ano ano ginagawa ko. waaaaaah!!!
Ang dami ko pang gagawin. May exam ako sa psych (bilang psych major) sa Thursday, pasa ng paper sa 190 tungkol sa book ko na di ko pa nababasa, pasa ulit ng revised case para sa Singapore Airlines, gawa ng handout para sa 138, tapusin tong ginagawa kong paper sa 138 (lapit na naman akong matapos e!) , gawa ng para sa paper namin sa feasib, gawa ng exhibit board para sa exhibit namin next week, aral para sa exam sa 138 next week, gawa ng thesis para sa thesis presentation next week, at maghanda ng katawan para sa inuman. waaaah!!!
sya sya! alis na ako! fotah ang dami ko pang gagawin kung ano ano ginagawa ko. waaaaaah!!!
Sunday, September 18, 2005
UP fight?
So nangyari na nga ang kinapapanabikang cheering competition at ito ang mga naiisip ko nung nanonood ako ng very unpredictable event na ito.
1. Ang ganda ganda ng ginawa ng Ateneo. I was hoping na sila yung mag fifirst... (kamot ulo)
2. Ganda naman pala ng ginawa ng UP pep. Astig yung nestle nila. may mga batya sila sa ulo na nilagyan ng ice cream. at showgirl ang mode nila. waaaaah!!! (clap clap clap)
3. May lamang ice cream yung nestle ng UP!!! waaaaaaah!!! Naisip ko tuloy na pwede pala tayong magpakain ng nestle sa buong araneta. isama na natin ang mga guards.
4. Kasalukuyan akong nanood ng concert ni Gary V. Nadidistract ako.
5. Nainis ako dun sa "U.P. Kami. Kayo?" banner dun sa audience. Ang yayabang ng mga taga UP.
6. Pulido ang pagsasayaw ng FEU. astig!
7. Ang ganda ng nestle ng UST with the Flamenco dancers and all that jazz.
8. Akala ko fourth ang UP. =)
9. Bad trip yung pep kasi di sila masaya sa napanalunan nila.
10. Bumababa ang quality ng competition na ito.
11. Bakit di nalang ibigay ng Nestle yung perang pinambili nila sa event sa kanilang manggawa? (kamot ulo)
Anyway, pagbaligtarin man ang mundo, UP pa rin naman ako kampi. Dito ako namulat e. So much for that. Basta tandaan mo blog na ginawa ko yung best ko sa pagsulat sayo. ; )
Ang dami ko pa pala dapat gawin. Fotah!
1. Ang ganda ganda ng ginawa ng Ateneo. I was hoping na sila yung mag fifirst... (kamot ulo)
2. Ganda naman pala ng ginawa ng UP pep. Astig yung nestle nila. may mga batya sila sa ulo na nilagyan ng ice cream. at showgirl ang mode nila. waaaaah!!! (clap clap clap)
3. May lamang ice cream yung nestle ng UP!!! waaaaaaah!!! Naisip ko tuloy na pwede pala tayong magpakain ng nestle sa buong araneta. isama na natin ang mga guards.
4. Kasalukuyan akong nanood ng concert ni Gary V. Nadidistract ako.
5. Nainis ako dun sa "U.P. Kami. Kayo?" banner dun sa audience. Ang yayabang ng mga taga UP.
6. Pulido ang pagsasayaw ng FEU. astig!
7. Ang ganda ng nestle ng UST with the Flamenco dancers and all that jazz.
8. Akala ko fourth ang UP. =)
9. Bad trip yung pep kasi di sila masaya sa napanalunan nila.
10. Bumababa ang quality ng competition na ito.
11. Bakit di nalang ibigay ng Nestle yung perang pinambili nila sa event sa kanilang manggawa? (kamot ulo)
Anyway, pagbaligtarin man ang mundo, UP pa rin naman ako kampi. Dito ako namulat e. So much for that. Basta tandaan mo blog na ginawa ko yung best ko sa pagsulat sayo. ; )
Ang dami ko pa pala dapat gawin. Fotah!
Tuesday, September 13, 2005
Kaheyt ano
try ko nga magpost ng kahit ano, yun bang kahit anong maisip ko.
atis. bat ko ba gusto ng atis. siguro kasi kanina pa nanonood ako e. bakit di ko alam kung tama ba naman. ang alam ko lamg at wala akong panyo. ano daw? panyo? ito ang tinatawag na typing marathong. dapat di hihinto sa pagtytype. kaya dapat at diretso ang iniisip. iniisip ko ang mga pulang thing sa legs ko. siguro ay sakit ito. ampotah. wag naman sana ako magkasakit. teka, sana may mayonnaise dito sa tabi ko tapos dudura ako ng marami. sana may lotion para di dry skin. napapanood kaya ako ng maraming tao sa pinoy big brother? sana managinip ako na kunwari magpapanggap ako na janitor then ill blow her with a fresh confident kiss. waaaaaaaah!
at sisigaw ng rape?
atis. bat ko ba gusto ng atis. siguro kasi kanina pa nanonood ako e. bakit di ko alam kung tama ba naman. ang alam ko lamg at wala akong panyo. ano daw? panyo? ito ang tinatawag na typing marathong. dapat di hihinto sa pagtytype. kaya dapat at diretso ang iniisip. iniisip ko ang mga pulang thing sa legs ko. siguro ay sakit ito. ampotah. wag naman sana ako magkasakit. teka, sana may mayonnaise dito sa tabi ko tapos dudura ako ng marami. sana may lotion para di dry skin. napapanood kaya ako ng maraming tao sa pinoy big brother? sana managinip ako na kunwari magpapanggap ako na janitor then ill blow her with a fresh confident kiss. waaaaaaaah!
at sisigaw ng rape?
Big Brother's House
nanood ako ng pinoy big brother.
wala lang. share ko lang. nakakalungkot nga naman ang buhay no? ang pangit kasi nung thought na magkakaroon ka ng mga kaibigan, tapos, matatapos. nakakalungkot yung magiging close kayo, tapos, saglit na panahon lang, mawawala. sigh...
namimis ko tuloy yung mga kaibigan ko na wala na ngayon. di ko alam kung bakit di na kami nagkakausap, gayung superclose naman kami. di ko alam kung bakit sa kabila ng kapangyarihan ng text messaging at phone, di pa rin namin magawang mapanatili ang komunikasyon. siguro nga ay di sapat ang mga ito para mapanatili ang pagkakaibigan. siguro ay nakahanap sila ng buhay na mas makakapagpasaya sa kanila. samantalang ako, nandito, naghihintay sa muli nilang pagbabalik.
minsan, ayoko nang maniwala sa walang hanggang pagkakaibigan. patuloy lang itong magpapaasa sayo na muling mabubuhay ang mga panahong pinagsamahan. pero magugunaw na ang mundo, at saka mo lang malalaman, na wala ka naman palang dapat asahan...
wala lang. share ko lang. nakakalungkot nga naman ang buhay no? ang pangit kasi nung thought na magkakaroon ka ng mga kaibigan, tapos, matatapos. nakakalungkot yung magiging close kayo, tapos, saglit na panahon lang, mawawala. sigh...
namimis ko tuloy yung mga kaibigan ko na wala na ngayon. di ko alam kung bakit di na kami nagkakausap, gayung superclose naman kami. di ko alam kung bakit sa kabila ng kapangyarihan ng text messaging at phone, di pa rin namin magawang mapanatili ang komunikasyon. siguro nga ay di sapat ang mga ito para mapanatili ang pagkakaibigan. siguro ay nakahanap sila ng buhay na mas makakapagpasaya sa kanila. samantalang ako, nandito, naghihintay sa muli nilang pagbabalik.
minsan, ayoko nang maniwala sa walang hanggang pagkakaibigan. patuloy lang itong magpapaasa sayo na muling mabubuhay ang mga panahong pinagsamahan. pero magugunaw na ang mundo, at saka mo lang malalaman, na wala ka naman palang dapat asahan...
Monday, September 12, 2005
Welcome Back!!!
So ayun, after ng matagal na panahon, eto ako at muling nagbabalik... hihihi
Apat na buwan din ang nakalipas
Fotah! tagal na pala talaga no? So ano na ba ang nangyayari sa akin? Basically, wala naman
Panong wala?
Wala, as in walang nangyayari sa thesis ko, walang nangyayari sa papers kong dapat na ipasa sa psych, walang nangyayari sa book na kelangan kong basahin para sa 190 at walang nangyayari sa buhay ko..
Sana practicum na para bagong buhay... hirap ng ganito syet...
Goal ko ngayon ang sumali sa pinoy big brother, for more bagong buhay!
Apat na buwan din ang nakalipas
Fotah! tagal na pala talaga no? So ano na ba ang nangyayari sa akin? Basically, wala naman
Panong wala?
Wala, as in walang nangyayari sa thesis ko, walang nangyayari sa papers kong dapat na ipasa sa psych, walang nangyayari sa book na kelangan kong basahin para sa 190 at walang nangyayari sa buhay ko..
Sana practicum na para bagong buhay... hirap ng ganito syet...
Goal ko ngayon ang sumali sa pinoy big brother, for more bagong buhay!
Friday, May 27, 2005
Ateneo Workshop atbp.
Salamat naman at natapos na rin ang workshop sa Ateneo.
Medyo nahirapan din akong isingit sya sa sked ko ngayong summer. Haggard kasi ang sked nya. Sakto sa mga panahong marami kang gagawin. Buti naman at ngayon ay natapos na. aheheh
may bago nga pala akong pet. hamster. ang pangalan nila ay sina MARTIN at POPS.
Sya ang bagong magiging alaga namin ng aking mga rummies sa dorm. Feeling ko kasi magiging sobrang busy ako sa next sem kasi nga thesis ko na. Kaya yan. bumili ako ng pagkakabalahan para naman mawala ang stress ko pagdating ng gabi. may pagmamasdan ako. sina Martin at Pops. Sana dumami sila para maging masaya sila. :P
Medyo nahirapan din akong isingit sya sa sked ko ngayong summer. Haggard kasi ang sked nya. Sakto sa mga panahong marami kang gagawin. Buti naman at ngayon ay natapos na. aheheh
may bago nga pala akong pet. hamster. ang pangalan nila ay sina MARTIN at POPS.
Sya ang bagong magiging alaga namin ng aking mga rummies sa dorm. Feeling ko kasi magiging sobrang busy ako sa next sem kasi nga thesis ko na. Kaya yan. bumili ako ng pagkakabalahan para naman mawala ang stress ko pagdating ng gabi. may pagmamasdan ako. sina Martin at Pops. Sana dumami sila para maging masaya sila. :P
RAGNAROKer...
So kamusta naman ako bilang ragnaroker?
Eto, may dalawa na akong character. Isang mage (magician) na ang pangalan ay "bodyok" gagawin ko syang sage sa kanyang second job. Meron din akong acolyte na ang pangalan ay "broooommm". Gagawin ko naman syang battle priest in the future.
Pero biglang nagkaroon ng problema. Di ako nakadownload ng episode 7 ng ragnarok. tinatamad na tuloy ako magragnarok. naisip ko kasi, sayang naman sa pera at saka sa panahon. pero naisip ko naman, pano na lang ako makakapag paalam sa ng kaibigan ko dun.
gusto kong magragnarok kaso ayokong maging adik dito. para kasing magkasama na yung dalawa e. :D
Eto, may dalawa na akong character. Isang mage (magician) na ang pangalan ay "bodyok" gagawin ko syang sage sa kanyang second job. Meron din akong acolyte na ang pangalan ay "broooommm". Gagawin ko naman syang battle priest in the future.
Pero biglang nagkaroon ng problema. Di ako nakadownload ng episode 7 ng ragnarok. tinatamad na tuloy ako magragnarok. naisip ko kasi, sayang naman sa pera at saka sa panahon. pero naisip ko naman, pano na lang ako makakapag paalam sa ng kaibigan ko dun.
gusto kong magragnarok kaso ayokong maging adik dito. para kasing magkasama na yung dalawa e. :D
UNO
Alam mo blog, yung mga panahon di kita nabibisita all paid off.
For the first time in my University of the Philippines Diliman history, nakakuha ako ng UNO!
Di ko ineexpect nga to kasi nga di naman ako masyadong magaling sa Spanish, di ko lang talaga alam kung bakit ako nakakuha ng mataas. Siguro kasi ginawa ko yung BEST ko sa mga exams. ahehehe
asteeg!!! masayang masaya ako at least nakakuha ako ng uno bago pa man ako umalis ng UP. ahehehe
For the first time in my University of the Philippines Diliman history, nakakuha ako ng UNO!
Di ko ineexpect nga to kasi nga di naman ako masyadong magaling sa Spanish, di ko lang talaga alam kung bakit ako nakakuha ng mataas. Siguro kasi ginawa ko yung BEST ko sa mga exams. ahehehe
asteeg!!! masayang masaya ako at least nakakuha ako ng uno bago pa man ako umalis ng UP. ahehehe
Saturday, April 30, 2005
Summer Class
Naku, ang tagal ko na palang di bumibisita dito sa blog ko. Pasensya ka na blog at medyo busy ang daddy a. Hayaan mo, pag nagkaroon ng time, magpopost ako ng maganda sayo. ahehe...
So kamusta ang Pilipinas? Kamusat ang mundo?
Que tal?
Muy Bien. Gracias!
Y Tu?
Muy Bien tambien.
Es Mierda el espanol dies. El deficil.
No intiendo. Puede repetir por pabor?
So kamusta ang Pilipinas? Kamusat ang mundo?
Que tal?
Muy Bien. Gracias!
Y Tu?
Muy Bien tambien.
Es Mierda el espanol dies. El deficil.
No intiendo. Puede repetir por pabor?
Monday, April 18, 2005
Baby
Minsan, ay hindi pala. Madalas pala.
Pag nasa mall ako, madalas akong tumingin sa babies section.
Gustong gusto ko ang tignan ang mga walkers, ang mga lalagyan ng mga baby na natutulog. Ang mga damit din at mga feeding bottles. Haaay...
Sa Linggo, aalis na ang pamangkin ko. Para pumunta sa States. Yun lang, States lang, parang Cubao ganun.
Magmimigrate na sila dun.
Ang sad, wala nang baby dito sa bahay. Ano ba naman ito!
Baby!!! kaya naisip ko, gumawa na kaya ako ng baby? Sana malapit na. Gusto ko nang magkababy.
Pag nasa mall ako, madalas akong tumingin sa babies section.
Gustong gusto ko ang tignan ang mga walkers, ang mga lalagyan ng mga baby na natutulog. Ang mga damit din at mga feeding bottles. Haaay...
Sa Linggo, aalis na ang pamangkin ko. Para pumunta sa States. Yun lang, States lang, parang Cubao ganun.
Magmimigrate na sila dun.
Ang sad, wala nang baby dito sa bahay. Ano ba naman ito!
Baby!!! kaya naisip ko, gumawa na kaya ako ng baby? Sana malapit na. Gusto ko nang magkababy.
Yosi
Wala na. Kabado. Patay.
Sa ngayon, i am again, in a state na sobrang happily in love. Yes, you heard me right.
In love na naman ata ako. Paksyet. Di ko alam.
Sana hindi matuloy. Sana kung matuloy man, Maging masaya ako.
Mahirap masaktan.
Kelangan ko ng maraming...
YOSI!
Sa ngayon, i am again, in a state na sobrang happily in love. Yes, you heard me right.
In love na naman ata ako. Paksyet. Di ko alam.
Sana hindi matuloy. Sana kung matuloy man, Maging masaya ako.
Mahirap masaktan.
Kelangan ko ng maraming...
YOSI!
Wednesday, April 13, 2005
Stunned
Di ko talaga balak magpunta ng mall... Pero di ako natuloy sa lakad ko.
Kaya dinala ako ng aking mga paa sa mall.
Wala akong balak kumain, pero kinukulit ako ng tiyan ko. Gusto daw nyang gamitin ang kanyang sarili. Pinagbigyan ko na. Minsan lang naman. Para hindi puro na lang pagkaing karinderya ang binabanatan nya.
Umorder. Binigyan ng number. Umupo.
Nagtanggal ako ng retainers.
Nakatunganga ako. Matagal akong nag antay.
Nang isang saglit, nakita ko siya. Natulala ako. Parang may bumagsak na anghel sa harap ko. Parang bigla akong mapunta sa lugar na puro bulaklak. Parang maraming damo sa paligid ko. Kulay berde lahat. Parang ang daming bituin sa langit. Parang lumilipad ako.
Nakatingin sya sa kasama nya dahil ililibre ata. Ngumiti sya.
Lalong lumalim ang isip ko. Lalong dumami ang mga bulaklak, ang mga bituin. Ang ngiti nya ay parang ngiti ng anghel.
Matagal din akong nakatitig sa kanya. Hindi ko nga namalayan na dumating na pala ang pagkain ko. Hanggang sa makuha ko ang kanyang atensyon. Pero tinignan nya lang ako. Isang segundo ata. Pero okay na yun. Sobrang nabuo ang araw ko. Napangiti nya ako. Gusto ko syang makilala pero marami syang kasama. Gusto kong kunin ang number nya pero di ko alam kung papaano. Alam ko pagsisisihan ko ito. Pero umalis ako ng kainan ng walang ginagawa. Tinitignan lang sya. Nakangiti.
Doon ko nalaman, mahilig talaga ako sa matanda.
Sana makilala ko sya.
Kaya dinala ako ng aking mga paa sa mall.
Wala akong balak kumain, pero kinukulit ako ng tiyan ko. Gusto daw nyang gamitin ang kanyang sarili. Pinagbigyan ko na. Minsan lang naman. Para hindi puro na lang pagkaing karinderya ang binabanatan nya.
Umorder. Binigyan ng number. Umupo.
Nagtanggal ako ng retainers.
Nakatunganga ako. Matagal akong nag antay.
Nang isang saglit, nakita ko siya. Natulala ako. Parang may bumagsak na anghel sa harap ko. Parang bigla akong mapunta sa lugar na puro bulaklak. Parang maraming damo sa paligid ko. Kulay berde lahat. Parang ang daming bituin sa langit. Parang lumilipad ako.
Nakatingin sya sa kasama nya dahil ililibre ata. Ngumiti sya.
Lalong lumalim ang isip ko. Lalong dumami ang mga bulaklak, ang mga bituin. Ang ngiti nya ay parang ngiti ng anghel.
Matagal din akong nakatitig sa kanya. Hindi ko nga namalayan na dumating na pala ang pagkain ko. Hanggang sa makuha ko ang kanyang atensyon. Pero tinignan nya lang ako. Isang segundo ata. Pero okay na yun. Sobrang nabuo ang araw ko. Napangiti nya ako. Gusto ko syang makilala pero marami syang kasama. Gusto kong kunin ang number nya pero di ko alam kung papaano. Alam ko pagsisisihan ko ito. Pero umalis ako ng kainan ng walang ginagawa. Tinitignan lang sya. Nakangiti.
Doon ko nalaman, mahilig talaga ako sa matanda.
Sana makilala ko sya.
Monday, April 11, 2005
End of the World?
napanood ko nung sabado sa MGB at Imbertigador...
Nalalapit na daw ang katapusan ng mundo, angsusunod na pope daw ang syang huling pope. Wala na pagkatapos nya. Iyon at ayon sa mga sulat ni Notradamus, at sinabi rin ng Our Lady of Mt Carmel sa isa sa tatlong bata..
Natakot naman daw ako. Pano na lang ang mga nabubuhay? Para saan pa ang mga ginagawa natin? Kung magugunaw rin lang ang mundo, bakit pa magpapatayo ng bahay? Bakit pa bibili ng kotse? Bakit kailangang magpaganda ng katawan? Magparetainers? Bakit pa kailangang mag-aral?
Naisip ko, baka naman kaya naging last pope iyon at dahil mababago ang kalakaran sa simbahan? Baka naman Group na lang sya ng mga Cardinals? Baka tatanggalin na ang pope kasi mas magiging maganda para sa pamumuno? Pwede rin na mabubuhay ang susunod na pope ng 100,000 years. Sapat para mabuhay pa rin ang tao. Pero di ibig sabihin na magugunaw na ang mundo...
Di ko alam.
Wag naman sana.
Hindi pa ako handa.
Sana pag dating ng panahon na yon, handa na ako.
Nalalapit na daw ang katapusan ng mundo, angsusunod na pope daw ang syang huling pope. Wala na pagkatapos nya. Iyon at ayon sa mga sulat ni Notradamus, at sinabi rin ng Our Lady of Mt Carmel sa isa sa tatlong bata..
Natakot naman daw ako. Pano na lang ang mga nabubuhay? Para saan pa ang mga ginagawa natin? Kung magugunaw rin lang ang mundo, bakit pa magpapatayo ng bahay? Bakit pa bibili ng kotse? Bakit kailangang magpaganda ng katawan? Magparetainers? Bakit pa kailangang mag-aral?
Naisip ko, baka naman kaya naging last pope iyon at dahil mababago ang kalakaran sa simbahan? Baka naman Group na lang sya ng mga Cardinals? Baka tatanggalin na ang pope kasi mas magiging maganda para sa pamumuno? Pwede rin na mabubuhay ang susunod na pope ng 100,000 years. Sapat para mabuhay pa rin ang tao. Pero di ibig sabihin na magugunaw na ang mundo...
Di ko alam.
Wag naman sana.
Hindi pa ako handa.
Sana pag dating ng panahon na yon, handa na ako.
Board Passer
i would like to congratulate
January Sanchez
for bagging the top slot in the recent law board examination as conducted by the Department of Justice.
You made me again a proud UP student, kahit hindi ako taga College of Law. Feeling ko, ako na rin ang naging top. hahaha.. You go lawyerre! (lawyerre : babaeng lawyer! hahaha)
January Sanchez
for bagging the top slot in the recent law board examination as conducted by the Department of Justice.
You made me again a proud UP student, kahit hindi ako taga College of Law. Feeling ko, ako na rin ang naging top. hahaha.. You go lawyerre! (lawyerre : babaeng lawyer! hahaha)
Thursday, April 07, 2005
Goodbye Pope PJ
WE mourn the passing of Pope John Paul II.
His death is a cause for sorrow and anxiety. Sorrow, because the Pope was a well-loved and revered world leader and the shepherd of the Catholic faithful. Anxiety, because his loss may set backhis interfaith initiatives with other religious groups.
But, as so beautifully stated by one of the priests who was interviewed on CNN, the Pope's passing is also a cause for great joyfor persons of faith because it would onlymean that the Pope would finally be united with our Father in heaven. It is an event that the Pope himself was undoubtedly prepared for, and most likely even looking forward to, since man's true purpose is to live with God forever
— the God who loves us and gave us life!
Lablyf
Chowking, Robinsons Metro East
Nakikita nyo ba ang larawan?
Kasama ko dyan si Lea.
Siya ang babaeng pinahalagahan ko ng sobra.
Pero ngayon, kami ay wala na.
Ngunit ako ay patuloy na nabubuhay sa pantasya.
Na sa piling ko ay babalik sya.
Sana...
*Di ko sinadya na maging tula ito. Di ko alam kung bakit naging tula.
Tuesday, April 05, 2005
Paglisan
Kung ang lahat ay may katapusan
Itong paglalakbay ay makakarating din sa paroroonan
At sa iyong paglisan
Ang tanging pabaon ko
Ay pag-ibig
(pasintabi sa Color It Red na sa akin pagkakaalam at syang umawit nito)
Nalulungkot ako.
Di ko alam, bigla akong nalungkot.
Kulang isang buwan na lang kasi, ay hindi na kami magiging kupletong magkakapatid. Senyales na tumatanda na nga kami. Sa katapusan ng buwan na ito, lilipad na patungong Amerika ang aking kapatid na babae. Yung mas matanda. Mangyari kasi, napagkasunduan nilang mag-asawa na dun na lang lumagi. Ayos na ang papeles nila. Certified na immigrant na ang kapatid ko, ang pamangkin ko naman, isa nang ganap na US Citizen. Nakakatawang isipin na naunahan pa nya ako na makakuha kahit passport man lang.
Di ko pinapakita sa kanila na nalulungkot ako. Di naman kasi kami Chummy na magkakapatid. Hindi namin pinaparamdam na mahal namin ang isat isa. Basta ang alam namin, mahal namin ang isat isa. Ang totoo, sobra sobra ang lungkot na nararamdaman ko. Mahal ko kasi ang pamilya ko. Ayokong magkahiwahiwalay kami. Nakakalungkot. Pero wala akong magagawa. Matatanda na kami. Kelangan ko itong harapin, dahil sadyang darating sa punto na ikaw na lang talaga ang maiiwan sa sarili mong mundo. Dahil may kani kanya kaming buhay. Kanya kanya na ang pagsagupa namin sa mga alon ng dagat.
Pero kahit anong mangyari, alam kong hindi kami magkakalimutan. Mananatili kaming magkakapatid. Hanggang kamatayan. Kaya para sa kapatid ko...
INGAT.
MAHAL KITA.
Itong paglalakbay ay makakarating din sa paroroonan
At sa iyong paglisan
Ang tanging pabaon ko
Ay pag-ibig
(pasintabi sa Color It Red na sa akin pagkakaalam at syang umawit nito)
Nalulungkot ako.
Di ko alam, bigla akong nalungkot.
Kulang isang buwan na lang kasi, ay hindi na kami magiging kupletong magkakapatid. Senyales na tumatanda na nga kami. Sa katapusan ng buwan na ito, lilipad na patungong Amerika ang aking kapatid na babae. Yung mas matanda. Mangyari kasi, napagkasunduan nilang mag-asawa na dun na lang lumagi. Ayos na ang papeles nila. Certified na immigrant na ang kapatid ko, ang pamangkin ko naman, isa nang ganap na US Citizen. Nakakatawang isipin na naunahan pa nya ako na makakuha kahit passport man lang.
Di ko pinapakita sa kanila na nalulungkot ako. Di naman kasi kami Chummy na magkakapatid. Hindi namin pinaparamdam na mahal namin ang isat isa. Basta ang alam namin, mahal namin ang isat isa. Ang totoo, sobra sobra ang lungkot na nararamdaman ko. Mahal ko kasi ang pamilya ko. Ayokong magkahiwahiwalay kami. Nakakalungkot. Pero wala akong magagawa. Matatanda na kami. Kelangan ko itong harapin, dahil sadyang darating sa punto na ikaw na lang talaga ang maiiwan sa sarili mong mundo. Dahil may kani kanya kaming buhay. Kanya kanya na ang pagsagupa namin sa mga alon ng dagat.
Pero kahit anong mangyari, alam kong hindi kami magkakalimutan. Mananatili kaming magkakapatid. Hanggang kamatayan. Kaya para sa kapatid ko...
INGAT.
MAHAL KITA.
Monday, April 04, 2005
UP REP Batch 01-A
The Up Repertory Company
Bukod sa pamilya ko (read: biological family at hindi ang anak at asawa ko) at meron din ako pamilya sa Unibersidad ng Pilipinas.
Ito ang The UP Repertory Company (take note: kailangan ang "The" , kung bakit, wag mo nang itanong, mahabang eksplanasyon)
Ang aking pamilya sa kolehiyo.
Kung meron mang nagturo sa akin ng mahahalagang bagay tungkol sa buhay sa UP at sa buhay in general, ito yun. Mahal ko to.
Baraha
tong its at pusoy dos
dumating sa punto na naadik ang rep sa tong its at pusoy dos
pustahan pa nga ito. benteseingko
ang sarap alalahanin
ang sarap balikan
nakakatuwang isipin
nakakamiss... :)
Wednesday, March 30, 2005
tapos na! (retainers mode)
natapos na rin ang paper na dapat kong gawin. masaya ako ngayon...
oo nga pala. may ratainersh na ako ngayon. nashabi ko bang may retainersh na ako? maraming nagshashabing pampaarte lang daw ats maarte lang daw ako. haloooooeeeeeuuuuurrrrr!!!!! di kaya! ang shakit shakit nito para maging ishang pampaarte! haha...
anyway, shobrang syakit nga. di ako nakatulog nung lunesh e. shocks!
anyway. may bespren ako. ashtig! mashaya na naman mabuhay kashi may kaibigan ka. masharap magkaroon ng pagshahabihan mo ng shama ng loob. ishang taong alam mong handang makinig shayo. alam mo yung ganun? ganun yun e! hehehe...shige, alis na muna ako, passh ko lang tong paper ko! yahoo!!! (maglulunch na rin pala ako at ako'y nagugutom na.masakit na naman sa ipin.:c)
oo nga pala. may ratainersh na ako ngayon. nashabi ko bang may retainersh na ako? maraming nagshashabing pampaarte lang daw ats maarte lang daw ako. haloooooeeeeeuuuuurrrrr!!!!! di kaya! ang shakit shakit nito para maging ishang pampaarte! haha...
anyway, shobrang syakit nga. di ako nakatulog nung lunesh e. shocks!
anyway. may bespren ako. ashtig! mashaya na naman mabuhay kashi may kaibigan ka. masharap magkaroon ng pagshahabihan mo ng shama ng loob. ishang taong alam mong handang makinig shayo. alam mo yung ganun? ganun yun e! hehehe...shige, alis na muna ako, passh ko lang tong paper ko! yahoo!!! (maglulunch na rin pala ako at ako'y nagugutom na.masakit na naman sa ipin.:c)
Haggard day
Today is wednesday
Wednesday is haggard day
The sun is up
The sky is blue
Everyything is fine
Except this haggard term paper that i have to submit today. 5 pm and deadline at wala pa akong nagagawa. Nutural, andito ako sa main lib kasi dito mura ang printing. dalawang piso lang ang isa. syet. pero pangit yun. dot matrix. pero di bale na. para sa pagtitipid galore naman ito, isang oras na ako dito pero feeling ko walang kwenta ang ginagawa ko. ang dami na kasing research regarding Genetically Modified Organisms. 12:11 na at di pa ako kumakain. paksyet. nandto ako ngayon. may pangalan pala ang pc na ginagamit ko. at ang pangalan nya at (tadah! *drumrolls) THETHYS... wala lang. korni! syet! sige po, mamaya na tayo magkita.
Wednesday is haggard day
The sun is up
The sky is blue
Everyything is fine
Except this haggard term paper that i have to submit today. 5 pm and deadline at wala pa akong nagagawa. Nutural, andito ako sa main lib kasi dito mura ang printing. dalawang piso lang ang isa. syet. pero pangit yun. dot matrix. pero di bale na. para sa pagtitipid galore naman ito, isang oras na ako dito pero feeling ko walang kwenta ang ginagawa ko. ang dami na kasing research regarding Genetically Modified Organisms. 12:11 na at di pa ako kumakain. paksyet. nandto ako ngayon. may pangalan pala ang pc na ginagamit ko. at ang pangalan nya at (tadah! *drumrolls) THETHYS... wala lang. korni! syet! sige po, mamaya na tayo magkita.
Friday, March 25, 2005
Walang Titulo
Simula ngayon, bibigyan ko ng panahon ang blog na ito, para lubos nyo akong makilala. Post din ako dito, kahit na walang kwenta.
Nga pala, gagawa pa ako ng papers ko. Bakit ganun? Hindi tuloy makapagconcentrate ang mga estudyante sa Holy Week kasi naman puro papers pa until now.
Di bale. Sige lang...
Nga pala. Plano kong maging Memcom Staff sa susunod na semester sa UP REP. Sana this time maging magaling ako. Sana bumalik ang pusong katulad ng puso ko dati para sa REP.
Mahal ko ang REP.
Nga pala, gagawa pa ako ng papers ko. Bakit ganun? Hindi tuloy makapagconcentrate ang mga estudyante sa Holy Week kasi naman puro papers pa until now.
Di bale. Sige lang...
Nga pala. Plano kong maging Memcom Staff sa susunod na semester sa UP REP. Sana this time maging magaling ako. Sana bumalik ang pusong katulad ng puso ko dati para sa REP.
Mahal ko ang REP.
Donell Jones - Knocks Me Off My Feet
I see us in the park strolling the summer days of imaginings in my headand words from my heart told only to the windfelt even without being said
Bridge
I dont want to bore you with my troublesbut there's something about your lovethat makes me weak and knocks me off my feetknocks me off my feet
Chorus
i dont wanna bore you with itoh but i love you, i love you, i love youi dont wanna bore you with itoh but i love you, i love you, i love youmore and more
we lay beneath the stars under a lovers treethat seems through the eyes of the mindi reach out for the part of me that lives in youthat only our two hearts can find
BridgeI dont want to bore you with my troublesbut there's something about your lovethat makes me weak and knocks me off my feetknocks me off my feet
we lay beneath the stars under a lovers treethat seems through the eyes of the mindi reach out for the part of me that lives in youthat only our two hearts can find
BridgeI dont want to bore you with my troublesbut there's something about your lovethat makes me weak and knocks me off my feetknocks me off my feet
Chorus
i dont wanna bore you with itoh but i love you, i love you, i love youi dont wanna bore you with itoh but i love you, i love you, i love youmore and more
People
Yes, People do come and go...
Naku, di ko alam kung bakit ba ganyan ang naiisip ko. Marami akong kailangang gawin. Di ko magawa kasi ang daming gumugulo sa isip ko.
Masyadong maraming tao sa mundo, pero iilan lang ang mga nakakakuha ng atensyon mo. Pero pag nakuha na nila ang atensyon mo, at saka ka nila iiwanan. Masakit yun. Hindi masaya.
Ito ang aking mundo, simula dito, makikilala nyo ang tunay na pagkatao ko.
Sino ba ang tunay na tao sa loob ng katawang ito?
Naku, di ko alam kung bakit ba ganyan ang naiisip ko. Marami akong kailangang gawin. Di ko magawa kasi ang daming gumugulo sa isip ko.
Masyadong maraming tao sa mundo, pero iilan lang ang mga nakakakuha ng atensyon mo. Pero pag nakuha na nila ang atensyon mo, at saka ka nila iiwanan. Masakit yun. Hindi masaya.
Ito ang aking mundo, simula dito, makikilala nyo ang tunay na pagkatao ko.
Sino ba ang tunay na tao sa loob ng katawang ito?
Subscribe to:
Posts (Atom)